On the Precipice – NCFP

Φωτογραφία: Franceska Gámez (Trust Your Struggle Collective) & Nathanial Baysa

Φωτογραφία: Franceska Gámez (Εμπιστευτείτε τη συλλογικότητα του αγώνα σας) & Nathaniel Baysa

Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά από The Libra Foundation και αναδημοσιεύεται εδώ με άδεια.

Πλησιάζουμε στην άκρη.

Οι μη βίαιες διαδηλώσεις που πυροδοτήθηκαν από τη δολοφονία των Μαύρων ανθρώπων (Τζορτζ Φλόιντ, Μπρεόνα Τέιλορ, Τόνι ΜακΝτέιντ και αμέτρητοι άλλοι) γεμίζουν τους δρόμους σε περισσότερες από 400 πόλεις, για να διακηρύξουν μια απλή αλήθεια: Οι ζωές των μαύρων έχουν σημασία. Θυμάστε την απάντηση της αστυνομίας στην ακροδεξιά ένοπλη πολιτοφυλακή που εισέβαλαν στις πρωτεύουσες των κρατών απαιτώντας το δικαίωμα στο κακό κούρεμα κατά τη διάρκεια του COVID; Σωστά, όχι, γιατί ήταν εντελώς γαλήνιο. Σε αντίθεση με τη βίαιη, επιθετική και υποκινητική απάντηση της αστυνομίας στους διαδηλωτές του Black Lives Matter. Τους αντιμετώπισαν ρόπαλα, δακρυγόνα, σφαίρες από καουτσούκ, κρότου λάμψης και ξυλοδαρμούς.

Ακόμη χειρότερα, οι αξιωματούχοι θεωρούν τους διαδηλωτές ως την αιτία του προβλήματος. Η συντριπτική πλειονότητα αυτών των διαδηλώσεων ήταν ειρηνικές, αλλά η μη βίαιη διαμαρτυρία ποτέ δεν ισοδυναμούσε με ειρηνική διαμαρτυρία. Η μη βία είναι μια ισχυρή πρακτική όταν αυτοί οι καταπληκτικοί Μαύροι, Καφέ, Ιθαγενείς, Ασιάτες, Λευκοί, cis, γκέι, τρανς, άτομα με αναπηρίες, νέοι και μεγάλοι διαδηλωτές διεκδικούν επίσημα το δικαίωμά τους να είναι, να αναπνέουν, να ζουν χωρίς ταπείνωση, άθλια φτώχεια , και κυριαρχία. Και αρνούμενοι να υποκύψουν, εξοργίζουν τόσο την αστυνομία που οι δυνάμεις που ισχυρίζονται ότι μας προστατεύουν και μας υπηρετούν δείχνουν δημόσια στον κόσμο τη βία που συνήθως επιφυλάσσουν μόνο σε αυτές τις καταπιεσμένες κοινότητες. Η μη βία είναι μια στρατηγική για να γίνει ορατή αυτή η κρατική βία.

Αυτό παρακολουθούμε σε πραγματικό χρόνο: τη βία της αστυνομίας να εξαπολύεται. Εάν η αστυνομία μπορεί να επιλέξει να είναι ειρηνική ως απάντηση στους Λευκούς που είναι οπλισμένοι και επιθετικοί, γιατί δεν επιλέγει ποτέ να χρησιμοποιήσει τις ίδιες αποκλιμακωτικές αντιδράσεις στις διαμαρτυρίες των Μαύρων; Το φαλακρό γεγονός ότι η αστυνομία αντιμετωπίζει τους ανθρώπους εντελώς διαφορετικά με βάση το χρώμα του δέρματος είναι απαράδεκτο για τις αξίες της δημοκρατίας μας. Αυτό το γεγονός πρέπει να αλλάξει διαφορετικά δεν θα υπάρξει δικαιοσύνη και δεν θα υπάρξει ειρήνη.

Και μην κάνετε λάθος, η κρατική βία κατά των πολιτών της σημαίνει διάλυση της δημοκρατίας. Εάν οι άνθρωποι που διαμαρτύρονται για τη συστημική καταπίεση χαρακτηρίζονται τραμπούκοι ή τρομοκράτες επειδή διεκδικούν τα ανθρώπινα δικαιώματά τους, τότε όλες οι περίτεχνες θεωρίες της φιλανθρωπίας περί αλλαγής και οι τομείς του προγράμματος είναι μαλακίες με υπόκλιση. Θα έχουμε φαλτσάρει όσο καιγόταν το Σύνταγμα. Σας παρακαλώ, μην μου μιλάτε τώρα για τη σημασία της μελλοντικής χρηματοδότησης για αυτό το μετασχολικό πρόγραμμα διδασκαλίας που αγαπάτε. Αυτό είναι προσβολή για τη βαρύτητα αυτής της στιγμής. Είναι παραβίαση των αξιών που το ίδρυμά σας λέει ότι υποστηρίζει. Είναι προσβολή του ιδανικού αυτού που λες ότι είσαι.

Ο πατέρας μου, ένας ηγέτης των πολιτικών δικαιωμάτων στη Φλόριντα, κατάλαβε τι έλεγαν και τι έκαναν οι πραγματικοί σύμμαχοι. Έτρεφε μια περίεργη στοργή για μια λευκή γυναίκα, μια πλούσια βόρεια με το όνομα κυρία Πίμποντι, η οποία ήταν η μητέρα του τότε Κυβερνήτη της Μασαχουσέτης. Θρησκευόμενη, τρομοκρατήθηκε από τις φυλετικές αδικίες που έβλεπε στην τηλεόραση, αλλά δεν μιλούσε μόνο για τις αρχές της. Έστειλε μετρητά για τον σκοπό στον πατέρα μου για να τα χρησιμοποιήσει όπως κρίνει σκόπιμο—για εγγύηση, για πινακίδες, για φαγητό για να ταΐσει εθελοντές κατά τη διάρκεια των συναντήσεων στρατηγικής αργά το βράδυ. Και όταν ήρθε η ώθηση να σπρώξει —κυριολεκτικά— την κα. Ο Peabody εμφανίστηκε για να αντιμετωπίσει το ΚΚΚ και να αντιμετωπίσει το βίαιο μίσος της αστυνομικής δύναμης. Έβαλε το σώμα της στη γραμμή για τις αρχές της, για να είναι το άτομο που πίστευε ότι την καλούσε η πίστη της.

Για όσους από εμάς εργαζόμαστε στον προνομιακό κόσμο της φιλανθρωπίας, αυτή είναι η στιγμή της κυρίας Peabody.

Κάνουμε αυτό που έκανε η κυρία Peabody; Στεκόμαστε ως σύμμαχοι στο κίνημα; Υποστηρίζουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα σε αυτή τη χώρα ή μόνο σε άλλες χώρες; Βάζουμε το προνόμιό μας ανάμεσα στους διαδηλωτές και την αστυνομία;

Οι πόροι μας είναι ωχροί σε σύγκριση με τους κυβερνητικούς, αλλά μπορούμε να κάνουμε αυτό που μπορούμε για να αλλάξουμε την πορεία του μέλλοντος αυτής της χώρας χρηματοδοτώντας οργανώσεις που ηγούνται των Μαύρων αυτή τη στιγμή. Αυτό σημαίνει να δοθούν περισσότερες επιχορηγήσεις σε ανθρώπους που υπερασπίζονται κυριολεκτικά τα ιδανικά της δημοκρατίας μας με το σώμα τους. Μπορούμε και πρέπει να τους στηρίξουμε τώρα. Μια πλημμύρα επιχορηγήσεων σε αυτές τις ομάδες από μεμονωμένους χορηγούς, εταιρείες και ιδρύματα θα στείλει ένα μήνυμα ότι ανεξάρτητα από το πόσο άβολα μπορεί να κάνει τα διοικητικά συμβούλια μας, στεκόμαστε δίπλα στους ανθρώπους που δημιουργήθηκαν για να βοηθήσουν τα ιδρύματά μας.

Όπως είπε ο αιδεσιμότατος Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, «η ταραχή είναι η φωνή του ανήκουστου». Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να σιγήσουν αυτές οι φωνές χωρίς επανόρθωση. Όπως δεν μπορούμε να δούμε τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, δεν μπορούμε να μείνουμε στο περιθώριο ενώ οι γείτονές μας ωθούνται στα άκρα από την αδιαφορία για την εξάπλωση του COVID μεταξύ των φτωχών ανθρώπων, τα ποσοστά ανεργίας που δεν έχουμε δει ποτέ στη ζωή μας και τις χαρούμενες εκκλήσεις για περισσότερη βία ηγέτες. Οι διαδηλωτές είναι άνθρωποι που δεν έχουν εύκολες επιλογές, αλλά παρά τους κινδύνους έχουν κάνει μια γενναία επιλογή.

Ξέρω ξέρω. Το ίδρυμά σας δεν το χρηματοδοτεί. Κυριολεκτικά ΤΑ ΠΑΝΤΑ σε αυτή τη χώρα έχουν αλλάξει τους τελευταίους έξι μήνες και το ίδιο και το ίδρυμά σας.

Τη στιγμή που κάποιος περνάει πάνω από τον γκρεμό είναι σαν να πετάς. Ακριβώς μέχρι να φτάσετε στον πάτο. Η χώρα μας βρίσκεται στον γκρεμό. Πρέπει να σταθούμε δίπλα στους ανθρώπους που εμποδίζουν τη δημοκρατία μας να ξεπεράσει τα όρια.

Οι απόψεις και οι απόψεις που εκφράζονται σε μεμονωμένες αναρτήσεις ιστολογίου είναι αυτές του συγγραφέα(ών) και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα την επίσημη πολιτική ή θέση του Εθνικού Κέντρου Οικογενειακής Φιλανθρωπίας.